Naszym przewodnikiem w posłudze chorym jest św. Kamil de Leiss. Ten młody włoski szlachcic, żyjący na przełomie XVI i XVII wieku, w skutek hulaszczego trybu życia stracił cały majątek i popadł w skrajne ubóstwo. To bardzo trudne doświadczenie było początkiem drogi poszukiwania Boga. Wkrótce pragnie całkowicie poświęcić się Bogu podejmując decyzję wstąpienia do zakonu franciszkańskiego. Jednak wcześniej zaniedbana rana na nodze (pozostałość po jednej z bitew) pod wpływem szorstkiego zakonnego sukna otworzyła się na nowo i zakonne śluby Kamila musiały zostać odłożone. Zmuszony poddać się leczeniu, Kamil w szpitalu świętego Jakuba w Rzymie spotyka się z ludzką niemocą i cierpieniem. Szpital stał się dla niego domem, a leczeni w nim chorzy – rodziną. Oddając się bezgranicznie chorym i cierpiącym odnajduje w ich przepełnionych bólem twarzach oblicze samego Chrystusa. Tak rodzi się idea powołania do życia towarzystwa ludzi gotowych w imię miłości Boga nieć pomoc cierpiącym i konającym. Początki nie były łatwe. Kamil nie był w stanie sam stawić czoła niechęci i niezrozumieniu, jakie spotkały go ze strony otoczenia. Był już bliski załamania, gdy sam Jezus przemówił do niego z krzyża: „dlaczego martwisz się człowieku małej wiary? Idź naprzód! Ja będę z tobą. To przecież moje dzieło, nie twoje”. Od tej chwili nic nie było w stanie zatrzymać powodzi miłosierdzia. W 1584 roku Kamil przyjmuje święcenia kapłańskie i zakłada Zakon Kleryków Regularnych Posługujących Chorym, których znakiem rozpoznawczym jest habit z czerwonym krzyżem. Kamil przemierzał Włochy dziesiątki razy. Bywał w wielkich miastach i maleńkich wioskach – wszędzie tam, gdzie ludzie cierpieli i umierali. Wycieńczony pracą ponad siły i różnymi chorobami 14 lipca 1614 roku zmarł w domu macierzystym w Rzymie.